لگیاں نے موجاں ہُنڑ لائی رکھی سوہنڑیاں
چنگے آں کے مندے آں نبھئی رکھی سوہنڑیاں
کسے نُوں میں اپنڑا دُکھڑا سُنڑایا نھئی، تیرے باجوں کسے مینوں سینے نال لایا نھئی
سینے نال لایا ای تے لائی رکھی سوہنڑیاں
آقاؐ دے غلاماں دا میں ادنیٰ غلام آں،لوکی کہندےخاص میں تے عاماں تو وی عام آں
پردہ جے پایا ای تے پائی رکھی سوہنڑیاں
میرے اُتے ویکھوکیسا کرم کمایا اے، میرے جئے نکمے نوں وی در تے بلایا اے
در تے بلایا ای بلائی رکھی سوہنڑیاں
تیرے باجو آقاؐ کسے خبر نہ لئی اے، بڑے چِر بعد آقاؐ میری سُنڑی گئی اے
بنڑی ہوئی بات نوں بنڑائی رکھی سوہنڑیاں
ناں تیرا لَے کے آقاؐ شان میں وی پائی اے،تیرے ہتھ ڈور سائیاں آپ ای چڑھائی اے
چڑھی ہوئی گُڈی نوں چڑھائی رکھی سوہنڑیاں
ناں تیرا لِے کے آقاؐ غلام سارے سجے نیں،قسم خدا دی عیب سارے کجے نیں
لُکے ہوئے عیبوں نوں لُکائی رکھی سوہنڑیاں
حشر دیہاڑے جدوں عملاں نوں تولنا،شرم دے مارے میں تے کجھ نھئیو بولنا
چادر اِچ اپنڑی لُکائی رکھی سوہنڑیاں
ضیاءتیری آل دا بنڑیا غلام اے،اِدھے نالو ودھ ہور لَینڑا کی انعام اے
بنڑے آں غلام تے بنڑائی رکھی سوہنڑیاں
شاعر: رفیق ضیاء قادریؔ
No comments:
Post a Comment